Het omgevallen leven

elze schollema

Ik mag het gevelde bos niet raken
zoals de dij van een vrouw, de draken
daar zijn sober en zoals het lijkt
voor eeuwig ontrouw

even dacht ik nog dat er hoop zou gloren
een vluchtig verlichtend moment
dat de liefde opnieuw werd geboren
en dat ik alsnog word bemind

nu gloort er slechts nog herfst
in de sintel van mijn kruis
en worden herinneringen ververst
in mijn te vroeg gestorven huis

doch de dood is geen dader
maar het slot van een gesprek
het zijn de woorden van mijn vader
- de hemel en het hele alfabet -