Het losgeslagen anker

elze schollema

Het requiem van scheepsmotoren
legt mijn hart diep in ’t gehamer
van het geslagen rood en waar de dood van
het besef mij leidt door open ruimtes
en de geestelijkheid van het acces

want zelf mijn staren heeft de tijd geduurd

Het vooronder.
waar mijn vluchtgedrag
me kielhaalde en me deed verstikken
alsof er vele herfsten aan me schraagden
ontvelden mijn zienswijze aan de afgekeerde zijde
waar liefde en angst streden om de eer

want wie ik ben is geen antwoord
maar zeker ook niet de vraag