De sponningen van het duister

elze schollema

Het is niet zozeer dat mijn
hart de vluchtweg is van de bruid, neen
de jonker was van huis uit arm
***
kromme tekens een stip met een haal
met aan het eind dat open maar verwaand
steeds maar weer het antwoord weet

al zijn de vragen onschuldig

doch is het berouw verankerd
in het meisjeshart dat niet één
maar vele kamers had.

en dan zo-even en zo fictief
dat god de namen niet eens wist
sloop hij in de rode nacht
als een dief door de sponningen
van het duister