de wereld stuitert

elze schollema

het witte leven sluiert
de roestige gespen in een
tijdelijk blauwdruk, maat
ongeëvenaard

grote stappen geen vooruitgang

in een wens die ik niet
mag hopen ligt de hemel
uitgespreid op straat, maatje
tweeduizend tien

de aarde warmt, het vriespunt
lijkt hoger te liggen
de koorts zet trage stappen
op het weke water

bleke gezichten, ontdaan van moed

watertrappelen waklopen
het lijkt op een mondiale
klucht, de angst wordt verdreven
zoals het ijs ontdooit

wanneer het met zout wordt verweven