Het half geopend plafond

elze schollema

oud mens het leven stalkt jou
zoals een gedicht over liefde dat kan doen
en de dood maar niet wil komen

het tere in jouw stem is nu poreus
evenals de scherpte van je geest

jouw gezicht is als een opgezwollen doek
met plooien waarin het zonlicht
dat door de deuropening nederig buigt
kan drijven, het drogen ervan is al verjaard

wat is het bestaan als half gesproken woorden
zich nestelen in verdriet en waarheid niets meer
is dan de witte strepen op je huid

je verafschuwde het vals geschrei van
dienaren die slechts voortkwamen
uit martelaarsschap, geen dobbelstenen
met cijfers maar wel met de letters

van geluk nu het plafond
half geopend aan de zolder hangt