Stervend ijzer

elze schollema

er is geen ruis of regen
geen raam om tegen te leunen
het zou ook vreemd zijn
mezelf te horen liggen
in het geblazen zand
zonder te bewegen

een beetje dood beoefenen
ruiken aan het bederf, geen wierook
of wat afgeschaafd dennenhout
dat mij omgeeft in de dagelijkse
kledij van gewapend beton

schuifelend kent de dag mijn tijd
leert me afzijdig te houden van
houten beelden, bolle buiken
en aangesnoerde navelstrengen

het is mijn hals die striemt
tussen het geronk van stervend ijzer