De trein kent geen tijd

elze schollema

alsmaar trekt het gedempte licht
de randen verder naar zich toe
ik kijk om en zie een vervallen burcht
de armen spreiden

is de dood misschien een metselaar
die tijd en begrip mengt om het tenslotte
te metselen naar zijn eigen waarheid, die
weliswaar hoekig maar toch afgebakend
het zonlicht kruist met de degens waardoor
het is verwond

ik ken geen kerk waar deze trein passeert
geen molens zonder valse naam, wel
een eigentijdse wind wanneer ik in
dit leven het juiste inzicht vind