Wat ik vind

elze schollema

steeds later rangeert mijn liefde
lege wagons naar jouw verlangens
het is het ontwijken van het lot
geen prijs maar een boetedoening
om het kansspel dat ik heb genegeerd

alleen maar mij, ongeëvenaard in besef
beeld en uitspraak, laat mijn naakte stem
de kledij verwijderen die me zo pijnt
en zelfs overtreft in de beschouwing
die jou veroordeelt in woord en geluid

het gevoel is als een anker
zonder doel, losgeslagen
en toch getralied voor het leven