Welgevallen beloftes

elze schollema

ik schrijf van leven
tot aan de ondergaande zon
draag de dood tot aan mijn kraag
het kleedt warm en is barmhartig

het eind smaakt naar doffe gebeden
en bidt zich door het sluitwerk
van opgedrongen vaardigheden
die roerloos blijven staren

het monotone, het lied zonder verhaal
dat toonloos de tijd laat passeren
met schreden die al dolend
het transparante vermijden, om

dan toch met geijkte keuzes
hun welgevallen beloftes
te bewaarheiden