Los van een houvast

elze schollema

mijn kwetsbaarheid deelt in oorsprong
waar tijd als ballast wordt ervaren, het
sterft voorbij de reizen die ik nog
had willen verzamelen

ergens spint de hemel nog wat garen
sproeit de kater zijn water als kaneel
over het verdorde gras, schuift de zwerver
aan bij het ontbijt

de zee blijft het gras maar maaien
en kolft haar borst als nooit tevoor, het is
het leed van haar gespleten boezem waarop
ik mijn hoofd ter ruste leg