mijn lente huivert

elze schollema

dat ik zo-even jouw liefde
niet verstond, mijn leven
verafschuwde in de melaatse
ogen van de nacht, de zucht
naar wat ik meer had willen zijn

drijft deze dag naar de zin
van dit bestaan

het sterven kent geen namen, het kiest
naar de redeloosheid van begrip, vergankelijkheid
treft ons allen maar geef mij de ruimte
om klein te zijn

ik ken geen god buiten diegene
die steeds maar mijn honger stilt – al
is het voedsel wat ik eet brak van
verlangens en twijfel, mijn geloof is
gestorven na de laatste beeldenstorm