het mankement

elze schollema

ik heb gekozen, het bloed op de veranda
vlekken op mijn witte sokken beuken stralen
trots en het aquarium is inherent aan
het verlangen om alle schoonheid te omhelzen

oven zonder vuur de geur van verbrande cake
een strak gespannen roede die de liefde
niet meer herkent in de ogen van het
werkelijk beleven

een kind dat nooit zal lopen staat
plots in de nacht naast het bed
en dan, de anarchist die zich verhangt
met zijn laatste beelden, zijn kind
met de capuchon diep over het gezicht

folklore tot aan de dood van de laatste edelweiss