ijzige onwetendheid

elze schollema

ik kan niet troosten nu
de pijlen op mij zijn gericht, het
dubbelwandig hart lijkt geïsoleerd
van tijd en daad

jij kromt jouw vingers en dept
goedwilligheid op een bank
zonder woorden – de piano staat
boven –

akkoorden vol zwijgbeloftes
doen het raam beslaan, er wordt
geschreven op het vluchtig water
dat zich wintert wanneer de klok
zich door de polder voelt gejaagd

is er leven in dit leven doodt de
dood alleen de stervelingen?