god in eigen vaderland

elze schollema

vervreemding in de dialoog waar
woorden mijn handen breken, in
de constante zonder god maar
in beleving is het herrijzen van de schepper
mijn eigen beeld

het beeld van klein tot groot, van tam
tot ongetemd, het genoegen in berusting
sterft halfzijdig wanneer ik weiger om te dienen
en mijn knieën het gekrompen lichaam te laten dragen

was ik het opiaat met de gebroken vleugels
het instrument dat onbespeeld de mooiste
klanken heelt: wellicht had mijn hart dan mijn
ziel herkend en was ik god in mijn eigen vaderland