kracht en moed

elze schollema

Nog ontlokt mijn hart de wanorde
die mij als mens de sterren leerde tellen
ze waren als nu, al lijkt de hemel kalmer
en spaart de zon haar energie

het oog herziet en boezemt mijn
vaardigheden aan de woestheid van de storm, de storm ontwaakt en deelt in tijd
die ik noch ikzelf in hoop had verwacht

zowaar rijgt mijn arm zich aan de verte
al raakt de einder een ander land, toch zal ik blijven tasten in reizen zonder doel, mijn land mijn veste gij bezit mijn kracht en moed