iets herkent de schuchterheid

elze schollema

nu ik luister naar meedogendheid van
tonen toont mijn gevoel erbarmen, het opent
wondertjes in mijn denkpatroon
***
buiten graast de kou op het terras, het groen
is grauw en dorstige vlagen wind hoeden
de vragen die niet willen weten van rijm of rijp, het
verliest ergens van maar van wat kunnen we
beter niet vragen

het voeren van de kippen sluist mijn adem
door de weke aderen van deze tijd, het kiest
en onthaast door het wankel gekakel van het
verlangen dat mij aan het leven bindt

losgeraakt van dart en pijl schraapt
de eeuwige tred zich in mijn sporen voort, deze
dag is niet ontheemd, het herkent de schuchterheid
op het klassiek bewegen daar waar mijn mond niet spreekt

maar twijfelt aan de voortgang van de hoogste bieder