het gezalfd geweten

elze schollema

deze storm laat de vruchten drijven
op vlakke ruimten weemoed, ergens
sombert het gevoel en streelt de wind
zijdelings langs afgebrokkelde kantelen

het fundament draagt de eeuwling op
schreeuwende kerkers, het zeemt
de tralies en het ontdoet het leed
van de beul die de waarheid zou kunnen helen

deze wond is slechts een tijdsmoment, het
schrijnt door het gezalfd geweten totdat
het vernis gestold het boek kan sluiten en
beseft dat alles zich laat lezen in de taal

van het vergrijsd cement ergens diep in het verleden