de uitgeschilderde rots

elze schollema

in hoop verzucht verzet ik mijn
schreden en inhaleer het offer
dat mijn adem draagt op waarden
van gekrenkt papier, het heden lijkt
voortvluchtig als de tijd mijn
smeken vertraagt

ik zoek in de uren van droge
prielen en graaf het refrein
in het gras van donker aarde terwijl
de einder vlucht op het teken
van de ondergaande zon

het kluchtig inzicht grijnst aan de
zolen van mijn voeten, deze tred
verlegt het spoor in onnavolgbare
zinnen, het spel van man en vrouw
tracht de eenzaamheid te verwelven

in de uitgeschilderde rots van mijn
diepste gedachten