wederkerigheid

elze schollema

de euforie had mij bestegen
het ontnam op dat moment de
grip op het werkelijk gebeuren
de tijd strompelde genoeglijk
en onthield zich van verdere commentaar

de regen kletste zoals woorden
stilte kunnen bezeren, het vlakke land
stotterde in het adagio van vele
gedachten, de lente was zoek op
de pas ingezaaide velden

verschanst achter dictatuur verleg
ik stilzwijgend mijn gezworen belofte af,
‘k zal strijden met de moed der verzwegen
discipelen en voeg mij bij de melaatsen
om de stroom van welvaart te ontlopen