het is koud aan de binnenkant

elze schollema

moment van aarzeling, de zaailing
is de stroper op het spoor hij lijkt ingehaald
door het einde en bezigt aan een nieuw begin
het sterven herbergt dromen, dromen die
geplukt aan rafels lijken te rijpen

het moment staat moe te hangen en beeft
bij het besef dat alles vervaagt zoals het venster
sluit bij het troebel worden van de nacht, onrust
is de pijler van het geweten en knaagt aan ziel en zicht

momenten ineen gepakt als een boek vertaalt
de les in de scheur op pagina vierenvijftig, een vouw
verbiedt het ruien van de aardse letters en woorden
zullen slechts nog rouwen in het bestand der geliefden