mijn pad

elze schollema

wat ik verwacht zijn twijfels, ondergedompeld
in zwaarmoedige bouwkavels die gerijpt
als stenen ornamenten zich schragen
naar het falen van begrip

het reiken naar het allerhoogste, het bedelen
en het smeken aan het graf, de dood vergat
te onderwijzen dat ruimte zich schikt
naar de leegte waar het zich in begaf

niets is voorradig alles is geweest, het hart
eenvoudig van begrip zal eindeloos zwijgen
door de tijd waar leven het skelet zal
wezen van een eindeloos gemis