bij perceptie

elze schollema

de dag vandaag verknocht
aan gebeurtenissen die zijwaarts
ten onder gaan
in het kronkelen van de meander

geen ruimte markeert mijn bestaan als
ogen dwalen over velden en
lichaamsvocht zich sprenkelt
langs de oedemen van de zon

de weerkaatsing hiervan is als een tamboerijn
die de regenboog laat schitteren in al het groen waar
de jager zich bejaagt voelt door de restanten
van de dwalende dijk

de geërfde opiaten hiervan
voorspellen niet veel goeds
het zijn handen, handen die knagen zagen slaan

ja zelfs mokeren zoals de donder mijn hersens raakt
wanneer ik het vuur omhels en het hart zal
verblijden met een oneindig tomeloze stilte