mijn ruige aard

elze schollema

hoe in hemelsnaam is het verkennen
van mijn ik verbannen tot aan het eind
waar het musculair denken mijn lendenen
drapeert met stompe woorden die ik snedig
ontwijk en daarbij mijn zonnestelsel verlicht
met overtolligheden van gebroken zinnen
zonder thema’s….

wellicht is poëzie mijn ruige aard en verleg
ik mijn inwendige schijven tot ze passen – al
prikt het lijden wel als een stelligheid door het mos
welke ik bewandel doch het zeer blijft achterwege

kruipruimtes verbloeden evenals de buizerds
die gelegen aan de treinlijn rotten tot ze één
met kiezels zijn, het spoor dat de hopeloze
legt is slechts het geel van een ei …