«»
automutilatie/verdriet
Met bloed , zweet en
tranen.
Snij ik diep door mijn
huid.
Ik wil het niet maar ik
moet wel.
Het verdriet moet uit mijn
lichaam.
Ik snij nog dieper om bij
de kern te kommen.
Het bloed spuit er uit als
en fontein in de morgen zon.
Maar het verdriet wil niet
verdwijnen.
Het blijft in me hangen
als een kleverige rode pasta.
Zal het ooit verdwijnen.
Ik kan snijden wat ik wil
maar het blijft zitten als een gezwel.
Het zal altijd in me
blijven knagen het slijt niet ik zal er me moeten
leven.
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 25-07-2014
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
luiehondActief sinds: 21-04-2014 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘automutilatie/verdriet’ van luiehond zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.
Meer gedichten in de rubriek: Levensgedichten
Nieuwste gedichten
- [ Licht-schuw ]
- [ Sombere zeurpiet ]
- [ Er is een naam voor ]
- [ Lange schaduwen ]
- [ Om zeep helpen ]
- [ Een woordspel ]