zwijgen
lieverd zeg maar niets gewoon zwijgen
ik probeer oogcontact te krijgen
je ogen die naar de verte staren
die alle geheimen bewaren
van je geleden leven
je ogen zien niets, toch dacht ik even
een twinkeling te zien
een weerspiegeling misschien
van je diepste gedachten
met al je krachten
die je nog op kunt brengen
zullen onze ogen zich vermengen
je handen liggen zo stil
je ogen lijken zo kil
niets herken ik in jou
alleen voel ik intense kou
de deur gaat open
je ogen gaan hopen
onrust komt in je lijf
je handen blijven stijf
toch zag ik weer even
iets van je oude leven
waar blijft hij nou zuster?
fluister je zachtjes
ach lieverd
hij komt, zeg ik zachtjes
geduldig zwijg je weer
tot de volgende keer
de deur weer opengaat
jij de hoop weer binnenlaat
het vergt al je krachten
al dat verdomde wachten
naar het eind van je leven
of zag je het misschien even
in de verte naar je stralen
toe lief, kom me maar halen
hoor ik nu heel oprecht
ja, hij is het echt
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 18-04-2014
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
Marill MeijsActief sinds: 30-03-2014Informatie bij het gedicht:
wachten op de dood Auteursrechten
Op dit gedicht ‘zwijgen’ van Marill Meijs zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.
Meer gedichten in de rubriek: Levensgedichten
Nieuwste gedichten
- [ Licht-schuw ]
- [ Sombere zeurpiet ]
- [ Er is een naam voor ]
- [ Lange schaduwen ]
- [ Om zeep helpen ]
- [ Een woordspel ]