reserves

Marill Meijs

 geen enkele traan
 kan ik laten gaan
 zo hard heb ik me gemaakt
 dat bijna niets me meer raakt

 nu ik dit beken
 laat vloeien uit mijn pen
 voel ik verdriet van binnen
 zal het nu dan beginnen

 dapper noemden ze mij
 moedig en sterk
 dat maakte me even blij
 is wat ik nu bemerk

 zwijgen is me geleerd
 een ander mocht ik niet belasten
 door in het donker te tasten
 heb ik me vaak bezeerd

 langzaam een laagje opgebouwd
 niemand mijn diepste ik toevertrouwd
 alleen hier
 op dit papier
 durfde ik soms iets los te laten
 heb ik nu in de gaten
 al blijft in mij een strijd
 niet alles kan ik kwijt

 immers is het zwijgen me geleerd
 op reserves heb ik geteerd
 nu die reserves op zijn geraakt
 hoop ik dat mijn zwijgen is gestaakt