de weg kwijt

Marill Meijs

 de deurbel liet haar schrikken
 gedachten was ze aan het schikken
 ze wist even niet meer waar ze was
 toch liep ze automatisch in pas
 naar het geluid van de deur
 herkende ze nu deze geur?
 angstvallig ging de deur op een kier
 haar ogen leken op die van een dier
 was het eerste wat me opviel
 terwijl de deur achter ons dicht viel

 geschrokken bleven we beiden staan
 keken we elkaar onderzoekend aan
 ze gebaarde me verder te komen
 naar het land van haar dromen
 naar de wereld van haar beleving
 waar ik soms een glimp van opving

 met haar gieter loopt ze rond
 druppels vallen op de grond
 al zeg ik dat het genoeg is
 zei zegt, jij hebt het mis
 kijk eens hoe de bloemen hangen
 hoe ze zo naar water verlangen

 van binnen voel ik een snik
 wie ben ik
 om haar wereld te verstoren
 die bloemen zijn genadeloos verloren
 ondanks het vele begieten
 ze dapper het leven lieten

 liefde kan ik haar nog geven
 in haar eenzame leven
 of leeft ze in haar wereld vol dromen
 daar zal ik nu nooit achter komen
 nu voel ik ons beiden gebrek
 een houvast in ons gesprek