Achter de lach

Marill Meijs

 altijd weer een glimlach
 ieder moment van de dag
 achter die lach
 dag na dag
 schuilt een heimelijk verdriet
 dat ze zelf ook niet altijd ziet
 waar komt het vandaan
 zoals de schijn van de maan
 zo is die rond en vol
 en plots weer halfvol
 of verdwenen in het niets
 zittend op mijn fiets
 trappend tegen de wind
 waar ik mijn gedachten aan elkaar bindt
 als kleine schakeltjes in mijn hoofd
 wachtend tot het vuur weer dooft
 wegpinkend mijn traan
 kijkend naar die halfvolle maan
 vol ongeduld
 tot hij is gevuld
 met goudgele schijn
 dan wil ik schreeuwen "verdwijn"
 die volle maan
 heeft het gewoon gedaan
 dan schommelt mijn humeur
 van hoog naar mineur

 vliegen op mijn gedachten
 in die slapeloze nachten
 die volle maan waar ik me op richt
 met zijn lachende gezicht