Verbannen
Omdat ik het niet kon rijmen
het niet kon samenbrengen in
één verhaal, voelde ik mij
door kind en kraai verlaten
naakt. Maar daar was jij,
godin met witte lakens
rond je lijf. En ik dacht:
ach ja, zo kan het wel
Daar lag je, heupen zo
rank als wassen botten,
haren zo lang als de plas
bloed die jou omhult
Toen ik je schouders
brak, zag ik de tranen
En als een steen uit
de hemel daalde je neer
op mij. Omdat ik het niet
kan lijmen en ik jou van je
voetstuk heb gehaald..
Zend mij weg, verban mij !
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 16-03-2014
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Marten Janse (Actief sinds: 08-03-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Verbannen’ van Marten Janse zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.