«»
Verbannen
Omdat ik het niet kon rijmen
het niet kon samenbrengen in
één verhaal, voelde ik mij
door kind en kraai verlaten
naakt. Maar daar was jij,
godin met witte lakens
rond je lijf. En ik dacht:
ach ja, zo kan het wel
Daar lag je, heupen zo
rank als wassen botten,
haren zo lang als de plas
bloed die jou omhult
Toen ik je schouders
brak, zag ik de tranen
En als een steen uit
de hemel daalde je neer
op mij. Omdat ik het niet
kan lijmen en ik jou van je
voetstuk heb gehaald..
Zend mij weg, verban mij !
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 16-03-2014
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
Marten JanseActief sinds: 08-03-2014 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Verbannen’ van Marten Janse zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.
Meer gedichten in de rubriek: Levensgedichten
Nieuwste gedichten
- [ Licht-schuw ]
- [ Sombere zeurpiet ]
- [ Er is een naam voor ]
- [ Lange schaduwen ]
- [ Om zeep helpen ]
- [ Een woordspel ]