Mijn fiets

Janiu Leyssens

Op mijn stalen ros gezeten,
vast in 't zadel, rug gekromd,
met forse wind als tegenstand,
gaat mijn motor sneller slaan
en dwalen mijn gedachten af
naar 'n eindeloze rust.

Gestuwd door wind
en trappend in het ijle,
vloeit elke spanning mij vandaan
wijl 't grijsgrauwe asfalt
achteloos onder mij voorbij glijdt.

Als na een haakse bocht,
de tegenwind mij onverhoeds
loodzwaar op de kop valt,
en mijn hartslag zich plots gejaagd
op de tenen voelt getrapt,
ga ik bijtend vol genieten
van elke loden trap op mijn pedalen.

De pure schoonheid der natuur,
is mijn constante metgezel
en geeft mij vleugels
bij elke kilometer die ik verslind.
Ik sla haar foto's in me op
en bewaar z'als een zoete drug
voor 't moment mijn suikers raken opgebrand.

Wanneer het melkzuurpeil dreigt mij te verstikken
en mijn adem stokken gaat,
ga ik door m'n muur
en verleg mijn eigen grenzen,
tot ik moe maar heel voldaan
de eindstreep heb bereikt.

Als 't zilte zweet is afgedreven,
weg van 't kille lijf vandaan
door 'n warme straal mee afgevoerd,
Voel 'k mij weer sterk…
én fris en monter
en zónder nog een muizenis.

M'n fiets… mijn trouwe kameraad
is mijn venster op de wereld.
Dankzij hem kan ik mij helemaal geven.
Hij brengt mij overal waar hij kan,
houdt m'n lichaam en m'n geest gezond,
en… laat mij langer leven…