Weerkaatst in schrik

wil melker

 lichtgevend
 hangen de pompoenen
 in de boom

 begeleiden stapjes
 die onzeker gaan en toch
 hun mannetje willen staan

 een vogel schreeuwt
 weerkaatst in schrik
 van kinderlijk ogen wit

 handjes vast
 voor onverwacht
 de kleine dappere lach

 pas later
 in het volle licht
 verdwijnt de spanning uit het zicht

 dan is het feest
 de geesten zijn verdwenen
 de maan heeft nooit zo vol geschenen