Uit verwaaide sporen

wil melker

 heb altijd geschreven
 kijk naar de mensen om mij heen
 waar zijn mijn boodschappen gebleven

 de stukjes hemel
 die ik gretig deelde
 voel ik soms in een warme hand

 de schouderklop en tranen
 lees ik in verhalen
 uit verwaaide sporen op het strand

 veelzeggend blijft de stilte
 die in dialoog nog echoot
 nadat wij al lang uitgesproken zijn

 zij geven terug
 wat in beleven geëigend is
 zo slaan wij in herkennen weer die brug