Geen sprankeling

wil melker

 wij spreken
 maar de woorden
 fladderen in het rond

 rusten nu eens
 in de ene dan weer
 in de andere mond

 er is geen sprankeling
 nooit stokt het oeverloos
 geneuzel dat onze tijd verbeuzelt

 ik kijk haar aan
 voel trage stromen
 informatie langs mij gaan

 ben doodgebloed
 in de niet aflatende vloed
 van wetenswaardigheden

 heb haar verlaten
 maar de woorden
 blijven zinloos met mij praten