Verdwaalde plukjes zon

wil melker

 de matheid van de dag
 breekt licht in donkere stukjes
 die samen nog wat vonken
 in verdwaalde plukjes zon

 geen droefheid
 maar een doffe pijn
 de uren niet meer weten
 er slechts fysiek te zijn

 ben dwalende in
 niemandsland waar geen arm
 de hand op steekt in groet
 men elkaar gewoon vergeet

 zonder enige impuls
 is zelfs geduld
 een schone maar
 helaas verloren zaak

 het bestaan
 is aan het vergaan
 als leven niets meer
 aan de ander heeft te geven