Bles het paard en het duifje

Mathilda van Bentum-Hofker

Bles, het paard, stond in de bloemenwei
op een mooie zonnige lentedag in mei
Hij verveelde zich soms wel een beetje
want hij was daar heel alleen, weet je
Bles ging liggen en keek naar de lucht
kon ik maar vliegen, zei hij met een zucht
heel hoog naar de zon als ik een vogel was
Plotseling hoorde hij een plofje in het gras
en zag een duifje die pijnlijk lag te koeren
Help mij toch Bles lig niet zo dom te loeren
ik ben per ongeluk tegen een antenne gevlogen
Mijn vleugel en staartje zijn geloof ik verborgen
Maar je kunt toch wel lopen? zei Bles het paard
Nee, zei duifje, dat kan niet met een verbogen staart
dan val ik steeds om, mijn staart is mijn roer
maar schiet nou op, ga snel hulp halen bij de boer
als ik hier blijf liggen ga ik van de honger nog dood
Wel nee, zei Bles, je krijgt van mij een stukje brood
Bles stond op, en ging in galop naar de boerderij
en hinnikte luid er ligt een duif gewond in de wei
de boer sprong vlug op de rug van Bles, het paard
die bracht de boer naar 't tortel duifje in volle vaart
Direct naar de dieren arts, zei de boer, met de tortel
die spalkte de vleugel en staart, en gaf Bles een wortel
Aan vliegen als een vrije vogel, dacht Bles nooit meer
als hij zich verveelde dan holde hij de wei op en neer
Toen het duifje beter was, ging hij bij Bles op bezoek
Wat gezellig, hinnikte hij blij en het duifje zei roekoek