Als Een Rietstengel

Willem Bernardus Tijssen

Speels en Onbewogen was het
kind in zijn verlangen.
Licht bewegend danste het in de wind;
En danste het rood zijn bolle wangen,
Mijn fotogenieke kind.

Als een rietstengel zag je hem neerbuigen;
Zijn lof verdienen als het zonder enige plicht
Ten ogenschouw van ieder ander
Zich weer energiek had opgericht.

Toch wat ging er achter deze jonge onschuld schuil?
Waren het de mondhoeken die krampachtig trilden?
Was het de glimlach die zich voordeed als gehuil?

Ik vrees het antwoord al weer lang te zijn vergeten;
Aan wie ik was toen, het spelend kind,
Maak ik nu mijn handen niet meer vuil.