mijn muze 5

elze schollema

de stem lag vergeten in de verheffing
van glorie, geen stad of burcht geen vesting
zo rijk dat mijn muze overstijgt ze is de klankschaal
van mijn roemrijk sterven en ze is de eenvoud
waarin ik telkens een orakel zie

kracht ingetoomd naar het zwijgend geluk
hoont liefdevol de kleine kratertjes die als
glimmende medaillons de prijs uitstallen
in het gelaat van mijn houvast

zou ik durven te weten dat zij de regenboog
kan bezweren de zon kan mennen naar
haar hand dan zou mijn vrees haar te moeten
missen de kruin wezen die de herfst
in volkomenheid negeert

want haar groei is onbeperkt