ons koralen verbond

Peter Paul Doodkorte

in de zomermaand - een stil moment
zinken mijn gedachten - telkens weer
als naar de bodem van de diepste oceaan
waar ongekende schoonheid samenkleurt
in het symbool van ons nu koralen verbond
dat jij en ik - overtuigd van elkaar - sloten

het rif van dat koraal - onze schatkamer
herbergt het prachtigste dat liefde kan geven
het door ons doorgegeven leven

daarin hervinden wij de herinnering
aan het prille lentegeluk
de zwoele zomer van ons samenzijn
en ankert zich de belofte
van onze herfst en winter samen

zo mijmerend de zintuigen strelend
herbeleven wij het bijzondere
van onze ontsluierde liefde
van jou voor mij - en weerom
fluisteren oorverdovend
en stralen oogverblindend
onze harten en zielen
het mooiste - rijkste en meest complexe
het weten dat die ander er is
heel speciaal - voor jou

in het weten
de dagen dat je niet met elkaar kon
wilde je niet denken aan de dagen zonder
de veilige haven waar je kunt schuilen
de sprankelende bron waaraan jij je laaft
en de oogstrijke akker die jou voedt

verweven met het blauwgroene
van die oceaan van liefde
waarin zich het verlangen weerspiegelt
naar alles wat waar is en goed
weerkaatst zich
witter dan de witste lelies
zo goed als roder dan de roodste roos
bonter dan het bontste bont
het wederzijdse zijn
klopt - mysterieus en stil
maar klaterend als een gouden waterval
het onmetelijke weten
jij bent wat ik voor jou mag zijn

deze zomer gonst
zoals ooit - bij het eerste ontmoeten
de sopraan en bariton tegelijkertijd
onverwacht zacht - en bulderend hard
tot in het ijlste van het ijle
eerst schuchter en klein
en vervolgens beslist vrijgevig en volmondig
het universeel gedroomde:
jij - jij bent het
toen - nu en morgen