muze 5

elze schollema

nog draag ik in mijn hart
de vele regens die me raakten
maar ook de bloesem die zich
opende in mijn hand, lief jij bent
het vlakke land met het stromend
bloed van een meander


steeds als het scheve licht als een
dolk mijn ziel doorklieft en wonden
weigeren te sluiten droog jij het kind
in mij dat zich met vuisten moest octaven
tegen alles wat zinloos was te noemen

telkens wanneer jij in het slapen woordjes
prevelt maak ik dit alles eigen in poëtische
refreinen, jij mijn toebedeelde lenteblad
maakt mijn slaap tot een donzig warm bad