De rijinstructeur

Vincent Oostrijck

DE RIJINSTRUCTEUR

De rijinstructeur was een man
Die van nature gemoedelijk was
En geduldig van aard
Het was een joviale kerel

Maar dat veranderde spoedig
Vanaf het onfortuinlijke moment
Dat ik plaatsnam achter het stuur
Van zijn mooie zilverkleurige lesauto

Ik was zonder enige twijfel
De allerslechtste leerling
Die hij ooit had gehad
En hij had er al honderden gehad

Zo ging ik voor een rood stoplicht
Geduldig in de rij staan wachten
Maar de auto's waarachter ik stond
Bleken geparkeerde auto's te zijn

Als hij niet links of rechts zei
Reed ik gewoon rechtdoor
Of er nou een weg was of niet
Recht het park in over het voetpad

Ik gaf voorrang aan voetgangers
Die totaal geen voorrang hadden
Ik stopte bij zebrapaden
Die geen zebrapaden waren

Ik remde abrupt en onverwachts
Zonder in de spiegels te kijken
Ik reed veel te snel
Of juist veel te langzaam

Waar de bebouwde kom begon
Of waar hij eindigde wist ik niet
Verkeersborden zag ik niet
En de betekenis ontging me

Om maar te zwijgen
Over wanneer ik voorrang had
Of juist voorrang moest geven
Ik had geen flauw benul

Ik remde te hard
Ik trok te snel op
Ik schakelde voortdurend verkeerd
Ik ontwrichtte de versnellingspook

Sturen kon ik nauwelijks
Ik reed half over de stoep
Ik reed door de vegetatie
Er kleefden struiken aan de bumper

Ik kon niet inparkeren
Ook na honderd keer begreep ik niets
Van dat gedraai aan het stuur
En de stand van de wielen

Ik dreef mijn arme rijinstructeur
Tot absolute wanhoop
We ontsnapten vaak maar net
Aan een kettingbotsing of een ramp

Hij hield oprecht van zijn vak
Maar sinds ik zijn leerling was
Zat hij zwetend en gespannen
En scheldend in de stoel naast mij

Je zag de angst in zijn ogen
Hij vreesde voor zijn mooie auto
Voor zijn leven en dat van omstanders
Hij droomde 's nachts vast van mij

Als ik iets zag gebeuren op de weg
Draaide ik mij om en keek naar achteren
Ik vergat de weg die voor me lag
Hij begon dan angstig te vloeken

Meestal keek ik gewoon vooruit
Ik negeerde de achteruitkijkspiegels
Ik keek niet naar links of rechts
Hij werd er wanhopig van

Dan moest ik hem weer uitleggen
Dat ik toch echt wel gestudeerd had
Atheneum en HBO enzo
Hij schudde zijn hoofd in ongeloof

Na veel te veel lessen
Voor mij maar vooral voor hem
Trokken we de eindconclusie
Dat we beter konden stoppen

Hij keek me verslagen aan
Hij zei dat het leven veel te kort was
Hij moest aan zijn gezin denken
Hij wilde nog een toekomst hebben

Ik was een gevaar op de weg
Zoveel was wel duidelijk
Ik accepteerde het oordeel

Ik heb eigenlijk een hekel aan auto's
Ik zit er niet eens graag in
Laat staan dat ik er zelf een wil rijden

En waarom ik dan eigenlijk überhaupt
Aan rijlessen ben begonnen
Dat kan ik me niet meer herinneren