De pater

Ron Dietvorst

Hij zag haar aankomen schrijden
uit het zwartgroen gebladerte van het bos
in heur goudblonde harenbos zaten stukjes mos
ze had geslapen en had de tijd laten verglijden

ze was zo schoon en helder als koel water
een lieftallig gezichtje na haar ontwaken
hij besloot haar tot de zijne te maken
niet gemakkelijk want hij was ten slotte pater

maar de pater was een tikkeltje doortrapt
en hij bood de schroomvallige nimf zijn arm
en van zijn zondige gedachten kreeg hij het warm
hij dacht: naar de bliksem met de abdij en zijn abt.