Sokkel
Hij smeekte haar
"Wees mijn bondgenoot,
doorheen de tijd,
de eeuwen voorbij.
Ik draag je op handen,
laat me je sokkel zijn."
Hij nam haar hand,
zoende elke ring
aan elke vinger,
vijf per hand,
en vroeg haar
of zij misschien
zijn vrouw wilde zijn.
Haar antwoord,
na zo'n stilte
waarin zelfs
de kleinste krekel
besluit te zwijgen,
was simpelweg
"Nee, dankje."
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 05-12-2017
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
DichteresMetHoop (Actief sinds: 12-01-2015)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Sokkel’ van DichteresMetHoop zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.