Een briljante ontmoeting

Willemien

Ik ben van zilver en briljant
wordt liefdevol gedragen aan haar hand
wanneer zij in de benen gaat
voor een korte wandeling op straat
loopt zij daar maar te flaneren
wuift met mij naar belangrijke heren
laat mij schitteren in de zon
met haar boezem over het balkon.

Soms mag ik even zwemmen
aan dat chloor moet ik wel even wennen
na afloop poetst mevrouw mijn briljanten
ja, mijn eigenares weet van wanten
ook een souper mag ik aanschouwen
neemt mij ook weleens in vertrouwen
des avonds laat, verdwijn ik in fluweel
oh, oh het is mij soms wel wat te veel.

Willemien