De gemeenschappelijke vijand

Vincent Oostrijck

De gemeenschappelijke vijand

Ze maakten altijd en overal ruzie
Om werkelijk alles hadden ze strijd
Maar eigenlijk was het vooral om niets
Het was een verschrikkelijke chaos
Een grote ellendige bende malloten
En ik zat er precies tussenin

Op een dag kwamen beide partijen bij elkaar
Voor een zeer constructief gesprek
Er werd unaniem besloten
Dat alles aan één iemand te wijten was
Namelijk aan mij
Per direct kreeg ik de officieuze titel
Van gemeenschappelijke vijand
Waartegen ze gezamenlijk konden ageren
Het was hun diepgewortelde haat jegens mij
Die hen uiteindelijk met elkaar verbond

Zolang ze me ostentatief openlijk negeerden
Vond ik het allemaal wel best
En als ze te dicht in mijn leefruimte kwamen
Verzette ik mij met hand en tand
En beet ik van mij af
Ze zagen al snel in
Dat ik me niet liet omverwerpen
Of mezelf onder de voet liet lopen
Ik was niet bepaald een watje

Ergens zou je kunnen zeggen
Ook al klinkt dat best ironisch
Dat ik degene ben die vrede heeft gebracht
Dankzij mij hebben de vijanden zich verenigd
Die erkenning valt mij natuurlijk nooit ten deel
Daar zou je lang op kunnen wachten
En dat doe ik dan ook niet

En ikzelf
Ik red me wel
De rust bevalt me goed
En ik trek me sowieso
Van niets of niemand iets aan
Het leven is goed
Als je maar de juiste vijanden hebt
Zo zie ik het tenminste
U mag er anders over denken