De hoop is een duivelse gift

Sanne Leenders

Er was eens een god die kwam met een idee.
Voor een sprookje een slechte entree.
Want goden met plannen zijn niet te vertrouwen.
Het liefst hebben ze je in hun klauwen.

De god wou de mensen helpen met wat hoop.
De hele mensheid lag in de knoop.
Want mensen willen alles tegen elke prijs.
Het liefst willen ze al levend het paradijs.

De mensen waren blij met kans op beter.
De god maakte hun leven completer.
Want mensen willen altijd maar meer.
Het liefst kijken ze tegelijk op een ander neer.

Nu konden de mensen denken dat alles wel lukt.
Maar met altijd maar proberen waren ze eigenlijk gefuckt.
Want er is hoop die doet leven, maar ook die doet lijden.
Het liefst wil je dat laatste vermijden.

De god was natuurlijk zeer tevree.
De mensen konden geen onderscheid maken tussen de twee.
Want de hoop doet hen gewoon altijd opstaan.
Het liefst als er geen reden is om verder te gaan.

De mensen hadden zelfs geen zin om te kiezen.
Ze konden nu niet meer verliezen.
Want ze dachten dat winst altijd in het bereik lag.
Het liefst stonden ze na een val op met de glimlach.

Ook al zagen ze af van dat heen-en-weer geloop.
Elke tegenslag gaf hen nog meer hoop.
Want ze vonden dat alles maar moest uitkomen.
Het liefst de meest onbereikbare dromen.

De god was natuurlijk compleet geschift.
De hoop was een duivelse gift.
Want de mensen gaan nog steeds ongestoord door.
Zelf heb ik geen idee meer waarvoor.