Wat sprankjes hoop

wil melker

voor even thuis
op slot
de ophaalbrug
ging weer omhoog
ik was kapot

dwaalde hoog
langs de kantelen
torende in uitzicht
op zovelen maar mijn
hart ging naar de krochten

stille kelders waar
om leven werd gevochten
vastgekluisterd aan de
muren die hun zonden in
zwarte schimmels spochtten

toortste in
verlichten bracht
wat sprankjes hoop
die de dood voor even
nog deed zwichten

in de balzaal was
de open haard nog aan
we dronken wat en dansten
om het leven te plaveien
weer het stof van de lakeien