Sprookje
De doorn van haar roos
prikt haar slapende hand,
wit als sneeuw ligt ze
met glazen muiltjes
in de glazen kist.
Ze tikt als dood
de uren weg langs haar
bloedrode kapmantel,
het mandje rot weg in de
stilte van de eeuwigheid.
Geen fee weet raad,
tranen stromen langs
ontroostbare wangen,
de heks lacht om wat lijkt
een onuitwisbare dood.
Maar er is nog
die ene kus.
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 06-02-2015
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
DichteresMetHoop (Actief sinds: 12-01-2015)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Sprookje’ van DichteresMetHoop zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.