INLOGGEN
«»

ode aan de eik

op de grens van het oude capelle
het stadse dorpje aan den ijssel
waar klaas de kade ooit klinkerde
tot waar hij de bermweg bereikt
die de weg naar schollevaar kruist
stond op de werf van hoogerwaard
op de driesprong van deze wegen
meer dan vijftig jaar het houvast
van de majestueus zwaaiende eik
die van wie hem passeren mocht
steeds het volle hart te stelen wist

de altijd stoïcijns geduldige wachter
was in het najaar nog in vol ornaat
reusachtig in ruisend groen gestoken
tot de wind hem machtig stormend
niet alleen al zijn bladeren ontnam
maar ook zijn takken zo ver strekte
dat het houten hart scheuren ging
waar de stam zich groots vertakte
tot afdak voor de lopers en fietsers
die bij felle zon er schaduw vonden
of een schuilplaats voor de regen

eerst nog bracht het voorjaar hoop
met weer jong en uitlopend blad
tot waar zijn kroon de hemel raakte
om ons de lente dan te verkondigen
maar eens grimmig moegestreden
waardoor hij dreigde om te gaan
voelde hij dat zijn takken langzaam
een voor een hem genomen werden
die jarenlang daar ook getuige waren
uit wollige kraamkamers daar verlost
van de dartele lammetjes in de wei

onder de brug over de ringvaart
klinkt de echo van zijn verschijning
als een zoet zoemende herinnering
aan het respectabel groene woud
van die boom die eens een eikel was
die daar ooit met kinderlijke passie
door het dochtertje werd gepland
dat nu het ambacht van haar vader
die wij kennen leerden als boer jan
dagelijks daar nog betekenis geeft
waar hij zijn thuis en domicilie vond

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 21-05-2021

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Peter Paul Doodkorte
Actief sinds: 21-07-2015Informatie bij het gedicht:

10 mei 2021 Verdicht op de machtig prachtige eikenboom die in meer dan vijftig jaren tijd uitgroeide tot een baken van zekerheid en houvast in een omgeving die tezelfdertijd uitgroeide van een klein dorp - dat leefde van aan de rivier gerelateerde bedrijvigheid, naar een dorp met stadse allure onder de rook van Rotterdam. Daarvoor werd sinds de jaren vijftig wijk na wijk gebouwd. Tussen het noordelijke deel, bestaande uit de wijk Schollevaar, en het zuidelijk deel (Schenkel/Middelwatering/Oostgaarde) liggen de Schollevaartseweg, de Bermweg en de Klaas Klinkertkade. De in dit verdicht bezongen eik staat aan de driesprong van deze wegen op het erf van wijlen Jan Hoogerwaard, veeverloskundige. Auteursrechten
Op dit gedicht ‘ode aan de eik’ van Peter Paul Doodkorte zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.