niet eens zo lang geleden

Geert Messelis

de klompen blikkeren hol
door de verlaten straten
ze rennen door de nacht
om maar op tijd te zijn
en voor het krieken van de dag
de nacht te ruilen voor de nacht
ze zijn de spechten van de nacht
ze hakken in versteende bomen
en soms doen ze een wondere vangst
een schelp, een blad
gevat in steen
hun denken is geheel gericht
op een beroet geel vogeltje
dat fladdert in een kooitje
dit is de enige manier
om de wraak van hades te voorkomen
ze zien het daglicht bijna nooit
alleen de late schemer
als ze doodmoe weer door de velden gaan
de dorpsklok horen luiden